Ήμουν και εγώ μαζί με πολλούς άλλους επώνυμους και μη καλεσμένους, σε αυτό το Χριστουγεννιάτικο δείπνο που είχε διοργανώσει ο Σύλλογος Franchise!
Αν και δεν αργώ συνήθως, σήμερα έφτασα κάπως καθυστερημένα. Οι περισσότεροι είχαν ήδη καθίσει. Οι εγκάρδιοι χαιρετισμοί καθώς προχωρούσα για να κάτσω στο τραπέζι ξεκινούσαν από το «πώς πάμε;» που χωρίς χρονοτριβή λάμβαναν την δέουσα απάντηση, δηλαδή «καλά», ενώ και οι γύρω μου επιδίδονταν με μανία σε όμοιες στιχομυθίες τύπου «τι κάνεις;» και αυθόρμητες απαντήσεις «τα πάντα!».
Άρχισα να αναρωτιέμαι αν το εννοούσαν αυτό γιατί σε αυτή την περίπτωση, όπως καταλαβαίνετε, εμείς οι φτωχοί σύμβουλοι θα ήμασταν τελείως περιττοί. Είπα όμως στον εαυτό μου «Πανούλη, άσε τα υπαρξιακά σου και έλα να δούμε πως θα περάσει η βραδιά». Ευτυχώς, οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες μου, ήταν άνθρωποι, που εκ πρώτης όψεως, φαίνονταν μια χαρά τύποι. Ανάμεσα τους, αναγνώρισα αμέσως άλλον ένα σύμβουλο – άσπονδο εχθρό κατά τα άλλα, ο οποίος, αφού χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, μόνο που δεν φιληθήκαμε, συνέχισε να αναπτύσσει ένα σίγουρα πολύ σημαντικό θέμα, ενώ οι υπόλοιποι τον άκουγαν με προσοχή. Όπως συμβαίνει όμως σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν κάποιος μιλάει πολύ, χωρίς να λέει ουσιαστικά τίποτα επί της ουσίας, οι ακροατές αρχίζουν σιγά - σιγά να χάνουν το ενδιαφέρον τους και έτσι σχηματίστηκαν τα πρώτα prive πηγαδάκια.
Επειδή εκ φύσεως είμαι και λίγο ντροπαλός, αποφάσισα να ακούω παρά να παίζω πρωταγωνιστικό ρόλο. Έτσι, χωρίς να το θέλω δεν μπόρεσα να μην ακούω τους διπλανούς μου να αναλύουν τα διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζαν ως Δικαιοπάροχοι. Δεν μπόρεσα όμως να παραμείνω για πολύ ώρα αμέτοχος, (γιατί είμαι και περίεργος), όταν ο ένας εκ των δύο ξεφώνισε, «Τον π...., τόλμησε να σηκώσει κεφάλι, θα του δείξω εγώ» προσπάθησα να τον ηρεμήσω γιατί ο άνθρωπος παρ’ ολίγον να μας μείνει στα χέρια και, γνωρίζοντας τα συνήθη προβλήματα στο χώρο του franchising, τον ρώτησα δειλά - δειλά, αν υποστηρίζει το δίκτυο του αποτελεσματικά και αν οι δικαιοδόχοι του είναι ευχαριστημένοι. «Φυσικά» ήταν η αυθόρμητη απάντηση του, για να ακολουθήσει αμέσως «καθημερινά, ... εντάξει μπορεί να έχουν τα παράπονα τους, αλλά τι να κάνω εγώ, ο κάθε ένας ζητάει το κοντό του και το μακρύ του»!! Ας δείξω λίγο ανωτερότητα είπα μέσα μου και ας διατηρήσω τη ψυχραιμία μου. Πριν προλάβω όμως να απαντήσω στον άνθρωπο, ο συνομιλητής του έδωσε τη σωτήρια λύση: «Αν δεν πληρώσουν, πως θα λάθουν υποστήριξη, όλο ζητάνε, για να τους κάνουμε πλούσιους. Δεν φτάνει που τους κάναμε ανθρώπους, ζητάνε και τα ρέστα από πάνω;» Αυτό ονομάζεται διαχείριση κρίσης, σκέφτηκα μέσα μου. «Φαντάσου τι θα λένε αυτοί οι δικαιοπάροχοι για εμάς τους συμβούλους! Δεν είναι ώρα για ανασφάλειες τώρα, είπα μέσα μου και τους χάρισα ένα αστραφτερό χαμόγελο. Παράλληλα όμως, άρχισα να ψάχνω δικαιολογία για να φύγω. Το ότι δεν είχα ταΐσει το σκύλο μου μάλλον δεν θα έπιανε. Θα άφηνε ίσως κακές εντυπώσεις, μιας και δεν γνώριζα αν οι άνθρωποι είναι ζωόφιλοι, και σε τελική ανάλυση για ένα όνομα και μια υπόληψη ζούμε.
Εκείνη τη στιγμή ο σερβιτόρος άφησε μπροστά μου το κυρίως πιάτο, κάνοντας τη φυγή μου ουσιαστικά αδύνατη για τα επόμενα 9 ½ λεπτά!
Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χαλαρή κουβεντούλα, στην οποία είχαν επιδοθεί οι απέναντι συνδαιτυμόνες μου, και αφού είχαμε λύσει τις όποιες ανησυχίες των προηγούμενων συνομιλητών, έστρεψα την προσοχή μου σε μια πιο ανάλαφρη κουβέντα. Άκουσα να ρωτάει ο ένας «Πόσα κομμάτια έκανες φέτος;» και να απαντάει ο άλλος γεμάτος θλίψη «Άσε, η αγορά ήταν χάλια, δεν είχαν χρήματα, έκανα μόνο τρία, και αυτά με το ζόρι, σκέφτομαι όμως το 2004 να πουλήσω το entry fee σε 36 άτοκες δόσεις με Visa ή MasterCard. Όχι Diners έχει μεγάλη προμήθεια. Άκουσα ότι και άλλοι το έχουν κάνει και γράψανε πολλούς!». Μου ήρθε αυθόρμητα να ρωτήσω «Ποιός;», αλλά συγκρατήθηκα. Ο χρόνος ευτυχώς κυλούσε γρήγορα, πέρασε και ένας φωτογράφος, βγήκαμε και χαριτωμένες φωτογραφίες, μας έφεραν και το επιδόρπιο, και όλα έβαιναν καλώς στο χώρο της ελληνικής δικαιόχρησης.
Βέβαια, ομολογώ πως πίστευα ότι θα πέρναγα μια πληκτική βραδιά γεμάτη τεχνοκρατικές συζητήσεις για δικαιοχρησιακά θέματα. Ότι θα συζητούσαμε για franchisees, για CRM, ERP, για νέα Performance Systems, ότι θα ακούγαμε νέα για τις πολυδιαφημισμένες μεταρρυθμίσεις στο χώρο μας, και ορολογίες που προφέρονται μόνο στην αγγλική κ.α.
Χάρηκα για την κατά τα άλλα ανθρώπινη υπόσταση των δικαιοπαρόχων, για τα (καθημερινά) εκείνα προβλήματα που τους βασανίζουν, και μαζί με αυτούς, όλους εμάς τους απλούς κοινούς θνητούς, πλην εξειδικευμένους συμβούλους, και ενίοτε και όλους τους δικαιοδόχους.
Θυμήθηκα αυτό που έλεγε πριν από λίγο ο απέναντι μου, ότι δηλαδή, έτρεχε σαν τον Βέγγο, αλλά κανείς δεν του το αναγνώριζε. Βούρκωσα από συγκίνηση, τώρα θα γίνω ρεζίλι σκέφτηκα, άγιες μέρες είναι ας κάνω μια καλή πράξη, ας μείνει άλλη μια ώρα νηστικός ο σκύλος μου. Και τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση. Κάποιος έπρεπε να του μιλήσει για ... την Υποστήριξη και τη σημασία που έχει αυτή για την ευημερία του δικτύου του. Κάποιος έπρεπε να τον βοηθήσει. Είχα πιει και τρία ποτήρια κρασί και πριν καλά - καλά το καταλάβω άκουσα τον εαυτό μου να του μιλάει γεμάτος πάθος και να του αναλύει τις διαδικασίες λειτουργίας ενός Τμήματος Υποστήριξης, για τα νέα Performance Systems, για τη σημασία που έχει η σωστή υποστήριξη (ακολούθησε τρίλεπτη ανάλυση «τι εστί»;), άκουσα τον εαυτό μου να μοιράζεται μαζί του, (και με τους υπόλοιπους, οι οποίοι ξαφνικά σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους και είχαν στρέψει την προσοχή τους επάνω μου) τις εμπειρίες μου για τις δεκάδες εταιρίες franchise που, παρά την κρίση της αγοράς, παρουσιάζουν αύξηση σε όλους τους δείκτες τους, για τη φιλοσοφία και τη νοοτροπία αυτών των δικαιοπαρόχων και άλλα που σίγουρα είπα και δεν θυμάμαι.
Ήταν η στιγμή που ανέλυα τη σημασία της εσωτερικής επικοινωνίας, σε ένα δίκτυο franchise, αυτό το θυμάμαι καλά, όταν ένα εκτυφλωτικό φως με επανέφερε στην πραγματικότητα, και ένα δεύτερο ... γιατί ο φωτογράφος τραβά πάντα δυο φορές!
Κοίταξα γύρω μου και αισθάνθηκα όμορφα. Ένοιωσα ότι τελικά δεν πήγε χαμένη αυτή η βραδιά, ότι για άλλη μια φορά ήμουν χρήσιμος και ωφέλιμος!! Τι ευτυχία!!
--------------------------highlights
«Πόσα κομμάτια έκανες φέτος;» και να απαντάει ο άλλος γεμάτος θλίψη «Άσε, η αγορά ήταν χάλια, δεν είχαν χρήματα, έκανα μόνο τρία, και αυτά με το ζόρι, σκέφτομαι όμως το 2004 να πουλήσω το entry fee σε 36 άτοκες δόσεις με Visa ή MasterCard. Όχι Diners έχει μεγάλη προμήθεια. Άκουσα ότι και άλλοι το έχουν κάνει και γράψανε πολλούς!»
from the editors of FRANCHISE BUSINESS.
Proudly developed by aDa.gr in Greece.