To2012 αναμένεται αβέβαιο και ασταθές, ένα «δύσκολο» έτος για τη χώρα μας εν μέσω κλυδωνισμών στις διεθνείς αγορές. Η επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζει, πλέον, σοβαρά προβλήματα επιβίωσης καθώς ο κρατικός μηχανισμός αναζητά τη λύση για τα χρέη του μέσω φοροεισπρακτικών μηχανισμών που έχουν «γονατίσει» τόσο την κατανάλωση, όσο και κάθε επενδυτική πρωτοβουλία. Η χρόνια ανικανότητα των επαγγελματιών της πολιτικής σε συνδυασμό με τον πελατειακό χαρακτήρα των επί δεκαετιών κυβερνόντων σχημάτων δημιούργησε τη σημερινή τραγελαφική κατάσταση, με μοναδική ελπίδα, πλέον, τις ασυντόνιστες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, οι οποίες εφόσον θα είναι αρκετές σε πλήθος θα μπορέσουν να δημιουργήσουν το αναγκαίο «αντίβαρο» ανάπτυξης.
Καθώς οι κραταιές επιχειρηματικές οντότητες παραπαίουν μεταξύ πιστωτικών και χρεωστικών υπολοίπων και με κλειστές τις τραπεζικές στρόφιγγες, η ανάπτυξη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω των μικρομεσαίων και πολύ μικρών επιχειρήσεων.
Η Ευρωζώνη χαρακτηρίζεται από υψηλά επίπεδα χρέους, έλλειψη ανταγωνιστικότητας και ένα τραπεζικό σύστημα σοβαρά εκτεθειμένο σε κρατικό χρέος. Σύμφωνα με την Goldman οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης θα πρέπει να προωθήσουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν σε αποπληθωρισμό των οικονομιών τους. Μάλιστα, εκτιμά ότι ο αποπληθωρισμός για την Πορτογαλία πρέπει να φτάσει το 44%, για την Ελλάδα και την Ισπανία το 35% και για την Ιταλία το 20%. Για να επιτευχθούν, δε, τα ποσοστά αυτά θα χρειαστούν τουλάχιστον 20 έτη διαρκούς και σκληρής λιτότητας (!).
Η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας το 2012, σύμφωνα με την Pimco, το μεγαλύτερο fund διαχείρισης ομολόγων παγκοσμίως, εκτιμάται σε 1% - 1,5%, από 2,5% το 2011 και 4,1% το 2010. Η αμερικανική οικονομία αναμένεται να σημειώσει ανάπτυξη το πολύ έως 1%, η Ευρώπη θα εισέλθει σε ύφεση, ενώ, αντίστοιχα, η Κίνα θα σημειώσει ανάπτυξη της τάξης του 7%.
Καθώς η παγκόσμια οικονομία δεν αναμένεται να παρουσιάσει ανάπτυξη που θα συμπαρασύρει θετικά την ελληνική οικονομία, στο πλαίσιο μιας Ευρωζώνης όπου η «συμμαχία» Μερκοζί δεν προχωρά σε ριζική αντιμετώπιση με τύπωμα ευρώ ή έκδοση ευρομολόγων, δεν μπορούμε να αναμένουμε λύση εκ των έξωθεν, αλλά μόνο μέσω των αναπτυξιακών πρωτοβουλιών των ΠΜ&ΜΜΕ.
Όσο αφορά το «δαιμονισμένο» ΔΝΤ, είναι γνωστή η οργή που επικρατεί στις χώρες της Βορείου Ευρώπης σχετικά με την κρίση που έχει προκαλέσει στην ευρωζώνη το δημοσιονομικό χάος της Ελλάδας. Αυτό όμως που είναι λιγότερο γνωστό είναι τα εξ ίσου αρνητικά σχόλια και εκτιμήσεις για την Ελλάδα που κυριαρχούν στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Εκεί, η έμφαση είναι κυρίως στην προνομιακή μεταχείριση την οποία έχει η Ελλάδα από τους διεθνείς οργανισμούς και ιδιαίτερα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ενώ λοιπόν στην Ελλάδα, πολλοί θεωρούν το ΔΝΤ ως μια «χούντα» που μας πίνει το αίμα, στον αναπτυσσόμενο κόσμο εικόνα είναι ακριβώς αντίστροφη. Εκεί η Ελλάδα θεωρείται ως μια βδέλλα που απορροφά τεράστιους πόρους από το διεθνή οργανισμό - με κίνδυνο ότι αν ξεσπάσει μια κρίση αύριο στον αναπτυσσόμενο κόσμο ο οργανισμός δεν θα έχει πόρους να την αντιμετωπίσει. Αυτό υποστηρίζει στην συνέντευξη για το newstime.gr ο γνωστός Ινδός οικονομικός δημοσιογράφος Σουαμανάθαν Ανκλεσάρια Αϊγιάρ, οικονομικός αρθογράφος των Τάιμς της Ινδίας και για πολλά έτη ανταποκριτής του αγγλικού περιοδικού Economist στην Ινδία.
Τελικά, το ΔΝΤ ενεπλάκη τελικά λόγω της απόφασης της κυβέρνησης Παπανδρέου να μην απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος, απόφαση που καταδίκασε την χώρα στον σημερινό μαρασμό.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο εκπληκτικό σήμερα σημείο, όπως αναφέρει ο Τάκης Μίχας, ότι σε μια χώρα της οποίας η κρίσης προέρχεται κατά 90% από κρατικά ελλείμματα και κρατικό δανεισμό, σε μια χώρα που έχει τον πιο διεφθαρμένο δημόσιο τομέα στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μην έχει απολυθεί ούτε ένας κομματικός εγκάθετος, ενώ έχουν απολυθεί 800 χιλιάδες δύσμοιροι ιδιωτικοί υπάλληλοι που σε τελική ανάλυση δεν είχαν καμιά σχέση με την κρίση!
Ωστόσο, η έξοδός μας από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα επιφέρει μέγα καταστροφή όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε ΕΕ και ΟΝΕ, ένα γεγονός που δεν μπορεί να μην έχουν κατανοήσει οι Μερκοζί και οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, ένα κερδοσκοπικό και γεωπολιτικό παιχνίδι, στο οποίο ως αδύναμος κρίκος και λόγω γεωπολιτικής θέσης βρεθήκαμε εμπλεγμένοι.
Η συνεχής και αφόρητη πίεση του Έλληνα πολίτη ενδέχεται να οδηγήσει σε ακραία εσωτερική αναστάτωση, γεγονός που αυτόνομο ή σε συνδυασμό με τους φόβους των Μερκοζί θα έχουν ως αποτέλεσμα την έξοδό μας από την ΕΕ, την είσοδό μας στο αμερικάνικο group Κοσσόβου, Βοσνίας, Σκοπίων και στην πλήρη βαλκανιοποίησή μας.
Ως ελπίδα σωτηρίας μας, η ΕΕ έχει αρχίσει τελευταία να αντιλαμβάνεται τους ρόλους και τις σκοπιμότητες και σαφέστατα θα λάβει μέτρα, με στόχο να συγκρατήσει την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ.
Η λύση στο τωρινό μας πρόβλημα και η αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας δεν θα δοθεί από τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις. Θα δοθεί μέσω των επιχειρηματικών κινήσεων των ΠΜ&ΜΜΕ, οι οποίες δεν πριμοδοτούνται - φυσικά – από τα «κακοφτιαγμένα» ΕΣΠΑ, αλλά επαφίενται στην τόλμη και στην διόραση των Ελλήνων.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, ο βασικός μοχλός λειτουργίας της χώρα μας βασιζόταν στο πολιτικό πελατειακό σύστημα, που δημιούργησε ένα ολοκληρωτικά παρεμβατικό κράτος και οδήγησε τελικά στην κατάρρευσή του και στην σηματοδότηση του τέλους αφενός του ίδιου του καταστροφικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και των πολιτικών οικογενειών ως κυρίαρχη τάξη και των πολιτικών απόψεων ως αξιόπιστες στρατηγικές ευημερίας και δικαιοσύνης.
Είναι αβέβαιο αν θα προκύψουν νέες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα, καθώς όσοι διαθέτουν τις αναγκαίες ικανότητες είτε είναι απασχολημένοι με τα δικά τους ζητήματα, είτε έχουν απηυδήσει από το τρέχον σύστημα.
Από την άλλη, ας μη ξεχνάμε τη δική μας αυτοκριτική καθώς έχουμε (ή μας έχουν) συνηθίσει στο «βόλεμα», αλλά και ας διαπιστώσουμε τη σύνθεση του πληθυσμού μας, με άνω του ενός εκατομμυρίου των μεταναστών, με αδιάφορους πολίτες του «καναπέ», με τη γενιά των 500 (?) ευρώ, με άνω του ενός εκατομμυρίου δημοσίους υπαλλήλους. Το, δε, χειρότερο είναι η ποιότητα σκέψης μας και η εν γένει παιδεία μας που οδηγούν σε «ακανόνιστη» συμπεριφορά, όταν ψηφίζουμε, όταν συναλλασσόμαστε, όταν υποβάλλουμε φορολογικές δηλώσεις, όταν εξυπηρετούμε τους πελάτες μας ή όταν αγοράζουμε…
Το σκηνικό, πλέον, διαμορφώνεται σε μια αναγκαστική συμβίωση με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης και φυσικά εντός της ΕΕ και αναζητείται ο καταλύτης που θα γεννήσει επιχειρηματική ανάπτυξη για νέες θέσεις εργασίας και ανακατανομή του κέντρου βάρους από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα.
Το ρόλο του καταλύτη αυτού ή τουλάχιστον ενός στοιχείου του μίγματος κατέχει το franchising, μέσω του οποίου ο κάθε ικανός και με διάθεση να εργασθεί, μπορεί να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση, έχοντας λυμένα μια σειρά από ζητήματα, από το πώς θα ονομάσει το κατάστημά του και πως θα το διαμορφώσει, μέχρι από πού θα αγοράζει και πως θα το διαφημίζει. Η οικονομία κλίμακος που παρέχεται μέσω του franchising δεν αφορά μόνο τις τιμές των εμπορευμάτων και των α’ υλών, αλλά τη κεντρική διοίκηση και συντονισμό όλων των απαραίτητων τμημάτων που κάθε σύγχρονη επιχειρηματική οντότητα οφείλει να διατηρεί, όπως R&D, Logistics, Quality Management, HR, τμημάτων που ένα μεμονωμένο κατάστημα φυσικά και δεν έχει τη δυνατότητα να συντηρεί.
Η δημιουργία νέων franchise καταστημάτων αφενός δίνει διέξοδο ως αυτοαπασχόληση σε όσους αναζητούν μεγαλύτερο εισόδημα και διέξοδο της δημιουργικότητάς του, αλλά και δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας ενισχύοντας την αλυσίδα «Πληρώνομαι – Καταναλώνω» - «Πληρώνεται – Καταναλώνει», μια αλυσίδα που έχει «σπάσει» με την φοροεπιδρομή και τον ψυχολογικό πόλεμο που βιώνουμε από τα ΜΜΕ, αιτιολογημένα ή όχι.
Θεμελιώδες συστατικό του καταλυτικού μίγματος που θα τονώσει την ελληνική οικονομία και ανάπτυξη αποτελεί το franchising.
from the editors of FRANCHISE BUSINESS.
Proudly developed by aDa.gr in Greece.