Ριζική αλλαγή

Το Franchising βρίσκεται, επιτέλους, στο επίκεντρο τού ενδιαφέροντος της επιχειρηματικής κοινωνίας της χώρας μας, καθώς αρκετές νέες επιχειρήσεις το υιοθετούν ως στρατηγική ανάπτυξης και πάρα πολλοί συμπολίτες μας αναζητούν σε αυτό τη λύση στις οικονομικές ανάγκες τους. Ωστόσο, οι επαγγελματίες  του κλάδου αναγνωρίζουν την ύπαρξη συσσωρευμένων προβλημάτων, πρακτικών και συμπεριφορών, η επίλυση των οποίων μπορεί να προσδώσει την αναγκαία συνθήκη για να καταστεί το Franchising ως η απόλυτη έκφραση της επιχειρηματικότητας.

Θεωρώντας ότι η ενασχόλησή μου με το Franchising περισσότερο από 10 χρόνια, τόσο εκδοτικά – δημοσιογραφικά, όσο και συμβουλευτικά σε δικαιοπαρόχους και σε δικαιοδόχους μου δίνει το δικαίωμα να πιστεύω - τουλάχιστον ο ίδιος - ότι γνωρίζω αρκετά πλέον για τις κακές συνήθειες και τα μελανώματα του κλάδου. Θα προσπαθήσω να αναφερθώ επιγραμματικά σ’ αυτά και να επισημάνω μια συνολική στρατηγική αντιμετώπισής τους.

Κατ’ αρχάς να ορίσουμε το πρόβλημα και αυτό αφορά στη χαμηλή έλλειψη εμπιστοσύνης του κόσμου στον θεσμό, παράλληλα με την χαμηλή διείσδυσή του στην αγορά.

Μια πτυχή του προβλήματος ξεκινά από την ελληνική κοινωνία που διαμορφώνει εύπιστους πολίτες, οι οποίοι παρασύρονται από συμβούλους και πωλητές franchising, οι οποίοι είτε τάζουν «λαγούς και πετραχήλια» είτε υπερτιμούν την επένδυση των δικαιοδόχων διασφαλίζοντας για τον εαυτό τους έσοδα από την τεχνική εταιρεία. Αναπτύσσονται, λοιπόν, «δικτυάκια» και μετά από λίγο «σκάνε» και λερώνουν τον θεσμό ανεπανόρθωτα. Ζούμε σε μια ελεύθερη αγορά και ο καθένας έχει το δικαίωμα να πουλά ότι και όπως θέλει, οπότε μόνο η κοινή συνισταμένη των μέσω του Franchising θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει την αγορά στο τι να προσέχει και ταυτόχρονα να αποβάλλει από τον κλάδο ορισμένα γνωστά λαμόγια – συγχωρέστε με – ή ακόμη και ανίκανους δικαιοπάροχους, όπως στους κλάδους των στεγνοκαθαριστηρίων, των διακοσμητικών κεριών, της ένδυσης για παχουλές κυρίες, του καθαρισμού αυτοκινήτων, των επιστημονικών κέντρων υγείας και ομορφιάς…

Μόλις εμφανίσθηκε η άλλη πτυχή το προβλήματος, ο δικαιοπάροχος που δεν έχει καμιά ελπίδα και είτε δεν το ξέρει οπότε είναι απλά ανίκανος, είτε το ξέρει και πάει για αρπαχτή, οπότε είναι καθαρόαιμο λαμόγιο. Αυτός ο άνθρωπος καταστρέφει κόσμο, οικογένειες και τον ίδιο τον θεσμό, λειτουργεί μόνος του ή σπανίως με συμβούλους ποιότητας που διαφαίνεται από το ύφος, το στυλ και την κάλτσα! Σπανίως συμμετέχει σε εκθέσεις και διαφημίζεται σε περιοδικά και όταν το κάνει τους – μας φεσώνει!

Θα μπορούσαμε να έχουμε ένα σύστημα που να αξιολογείται, θα μπορούσαμε να παρέχουμε περισσότερη εκπαίδευση και ενημέρωση, θα μπορούσαμε να χτίσουμε το μέλλον παρευρισκόμενοι σε πανεπιστήμια, θα μπορούσε ο Σύνδεσμος να πρωτοστατεί σε όλα αυτά, αν είχε τα έσοδα…

Δεν υπάρχει ενότητα. Ένας μικρός κλάδος και δεκάδες κλίκες. Είσαι ανταγωνιστής άρα μακριά από ‘μένα. Ποιόν να βοηθήσω; Τον πιο αδύναμο. Τι άλλο να κάνω; Να βάλω τους ανταγωνιστές μου να τρώγονται. Ωραία, η στρατηγική είναι must, καλό είναι, όμως, να επικεντρωνόμαστε και στη δουλειά μας και να πάψουμε να ασχολιόμαστε με τους άλλους και να μη τους θίγουμε εκτός να μας λερώσουν με τις «φούσκες» που σκάνε ή αρχίσουν και παίζουν dirty. Υπάρχει και η λογική παίξε σκληρά από την αρχή και λιώσ’ τους πριν σηκωθούν να παλέψουν. Nice! Τελικά, κανένας επαγγελματίας του χώρου δεν εκτιμά κανένα άλλο. Μόνο μια φορά, μια συνάδελφος – ανταγωνίστρια μού είχε πει «μπράβο, πολύ ωραίο τεύχος» και πιστέψτε ‘με είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση γιατί ο ανταγωνιστή σου ξέρει τον κόπο σου και αξιολογεί πιο αντικειμενικά από τον καθένα.